Een zee van bergen

Na de onvermijdelijke martelgang van knellende schoenen, stramme kuiten en het onhandige klompvoeten gevoel als je op skischoenen loopt zet je ’s morgens dan eindelijk de eerste stap in verse sneeuw. Het kraakt zachtjes
als een mild natuurlijk sneeuw-dekbed. De eerste sleeplift voert ons de mist in, maar dat is natuurlijk direct al een lekenfout. Dat is geen mist. Hier op 1400 m in Valmorel hangen deze ochtend de wolken laag. De lift sleept ons door een dicht dennenbos en de wolken slaan neer op mijn zonnebril. Ik probeer door een dubbele mist te kijken. Boven aan het einde van de lift zijn we helemaal alleen met enkele vrolijk fluitende vogeltjes die duidelijk in de wolken zijn. Dit is hun thuis.

Het eerste stukje naar beneden met maar een meter of 50 zicht. Nauwkeurig de pistepaaltjes volgen tot onderaan de tweede sleeplift. De Côte soleil doet deze morgen zijn naam geen eer aan. Bovenaan de tweede is het nog steeds bewolkt maar lijkt het al wat lichter. En in de stoeltjes van de Altispace klaart onze wereld nog meer op. Het lijkt of de zon zich langzaam door de wolken brandt. Maar ook dat is lekenpraat want wij verheffen ons boven de wolken die enkel in het dal blijken te hangen. Plots breekt de hemel helemaal open, felle zon en strak blauwe lucht. Het zicht is oneindig ver. Hoge, ruige, maagdelijk witte hellingen met in de verte de Madeleine die in de zomer de Tour renners laat afzien vormen ineens ons adembenemend wereld-decor. Schoonheid in zijn meest pure vorm, puur natuur.

Ineens zie ik de overeenkomst tussen de zee en de bergen. Het is de overweldiging van de natuur. Zowel op zee als in bergen voel je onmiddellijk wie de dienst uitmaakt. De natuur, niet wij. Het enige wat je als nietig wezen kunt doen is je aanpassen. Net als alle andere nietige wezens. Golven spelen met je scheepje met een kracht die geen twijfel laat. Aanpassen is de enige optie. Zet binnen alles vast, pas de zeilen aan en probeer de golven zo soepel mogelijk op en af te rijden. Een golfberg op en een golfdal zo soepel mogelijk weer in. Stuur met de natuur. En volhouden, de natuur heeft enkel respect voor volhouders.

Ook in de bergen wordt je huid het ene moment gekoesterd door warme zonnestralen, en dan steekt de wind op. Wolken dalen over je neer en koesteren verandert in guur. Aanpassen. Overlevingsmodus vereist, je warme kleding weer dichtritsen. Weer helemaal inpakken, andere route kiezen. De natuur bepaalt ook hier. Respect en ontzag zijn op zee èn in de bergen van levensbelang.

Het ritme van de natuur. Parallel skiënd de berg af, de oneffenheden volgend en gebruiken om te draaien. Ook hier is het ritme van de natuur dwingend, niet jouw keuze. Er mee omgaan is de kunst, soms ook belonend. Hoger blijven als je de weg niet precies kent. Hou je opties open, lager kan altijd nog. Totdat je weet waar je heen moet geen hoogte prijs geven. Net als op zee, blijf hoog aan de wind als je taktiek nog niet helemaal duidelijk is. Hou zo lang mogelijk hoogte, ook al is het strijden tegen de wind. Houvol als je kan. Pas als je zeker bent laat je je mee gaan.

Je strijdt zo lang het nodig is, dan geef je toe en maak je het jezelf gemakkelijk. Je aanpassing voelt even als een overwinning op de onoverwinnnelijke natuur. Zo’n vluchtig maar glorieus moment van volbrengen verdient het gevierd te worden. Met een voor-en-achter. Of een après-ski.

Zoek de auto!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Lokale Raclette voor de schwung-energie

Advertenties